Η χαμένη ασυλία είναι μια κάποια λύση…

Είναι γεγονός… Κουραστήκαμε να παρακολουθούμε μια ομάδα, τη δική μας ομάδα, να ξεκινά στα περισσότερα αγωνίσματα δυναμικά, με τους πιο καλούς οιωνούς, να έχει από νωρίς το προβάδισμα κι εκεί που προηγείται με σκορ 5-0, για παράδειγμα, να παίρνει την κάτω βόλτα! Η ιστορία έχει επαναληφθεί πολλές φορές και οι αντίπαλοι ξέρουν ότι η ανατροπή μπορεί να γίνει εύκολα.

Αναρωτιόμαστε κάθε φορά τι μπορεί να φταίει. Χάνουμε λόγω της αδυναμίας των παικτών μας ή εξαιτίας της έλλειψης αυτοπεποίθησης; Μήπως ευθύνονται οι λανθασμένοι χειρισμοί μας κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού; Ποιο είναι το κρυφό χάρισμα των αντιπάλων, που τους οδηγεί τελικά στη νίκη;

Το σίγουρο είναι πως το 70%-80% των πόντων που κερδίζουμε οφείλεται στις νίκες των γυναικών. Υπάρχουν αρκετοί «αδύναμοι κρίκοι» στην πλευρά των αντρών, όπως ο Κυριάκος, ο Β. Σίμος, ακόμα και ο κατά τ’ άλλα συμπαθέστατος Σπύρος –που έχει κερδίσει τις εντυπώσεις στη γειτονική Τουρκία–,  οι οποίοι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τους αντιπάλους τους στον αγωνιστικό χώρο. Ο Τόνι και ο Παναγιώτης, που ξεκίνησαν με αξιώσεις, είναι ή του ύψους ή του βάθους και μας έχουν απογοητεύσει με τα επεισόδια που προκαλούν στην παραλία. Ο Νίκος και ο Β. Βασιλικός δείχνουν να έχουν δυνατότητες και πολλές φορές αποθέτουμε σ’ αυτούς τις ελπίδες μας. Έτσι,  οι γυναίκες είναι αυτές που, καθώς φαίνεται, δεν έχουν δικαίωμα στην ήττα…

Η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των παικτών μας είναι, βέβαια, αρνητικός παράγοντας  γιατί επηρεάζει την ψυχολογία τους, αποσυντονίζει την ομάδα και διασπά τη συνοχή της. Είναι, όμως, μόνο αυτό το πρόβλημα; Γιατί οι Τούρκοι παίκτες δεν επηρεάζονται από καβγάδες που γίνονται μεταξύ τους ακόμα και στον πάγκο την ώρα του αγωνίσματος;

Κάτι που μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι οι περισσότεροι  παίκτες δεν μπορούν να «διαβάσουν» το  στόχο. Ακόμα κι αν κερδίσουν στο πρώτο παιχνίδι, στο επόμενο χάνουν, δίνοντας την εντύπωση ότι η πρώτη νίκη τους  ήταν τυχαία.

 Ακόμα θυμόμαστε τον Πάνο-μάνατζερ ράγκμπι, παίκτη του Survivor 1, να αποκωδικοποιεί τους στόχους και να δίνει στην ομάδα του οδηγίες προς ναυτιλλομένους, τις οποίες ακολουθούσαν πιστά οι υπόλοιποι αναγνωρίζοντας το ταλέντο του να καθοδηγεί, παρόλο που δεν απέδιδε στα αγωνίσματα. Κάτι τέτοιο προς το παρόν δεν έχουμε δει να γίνεται φέτος, ενώ είναι βασικό, όταν ένας παίκτης «βρίσκει» το στόχο, να συμβουλεύει και να προτείνει tips-κολπάκια στους υπόλοιπους για να τους βοηθήσει.

Μία φορά η Αφροδίτη– μετά από επιτυχημένες βολές– πρότεινε τη δική της μέθοδο για να πετάνε τα σακιά στο καλάθι και κανένας δεν ακολούθησε τη συμβουλή της. Αντίθετα, στο ίδιο παιχνίδι, ο Hikmet βοήθησε τους συμπαίκτες του να καταλάβουν τον τρόπο ρίψης, αυτοί τον άκουσαν και από εκείνη τη στιγμή το παιχνίδι για μας ήταν χαμένο.

Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να χαθεί μία ασυλία (ή και περισσότερες) για να φύγει ο πιο αναποτελεσματικός παίκτης, προκειμένου να δυναμώσει η ομάδα; Σίγουρα ναι. Εξάλλου αυτό είναι κάτι που έχει αποδειχθεί πολλές φορές και στο παρελθόν.

Εκείνοι που έχουν προτεραιότητα για να διαβούν την πόρτα της εξόδου είναι όχι μόνο αυτοί που βρίσκονται πολύ χαμηλά στους πίνακες των στατιστικών αλλά και όσοι προκαλούν προβλήματα με τη συμπεριφορά τους και δεν έχουν πνεύμα ομαδικότητας και συνεργασίας. Ο συνδυασμός αυτών των δύο παραγόντων είναι καταστροφικός για την πορεία μας στο παιχνίδι. Ας ελπίσουμε πως, σε περίπτωση ήττας μας σε αγώνισμα ασυλίας, θα προταθούν συνετά παίκτες  προς αποχώρηση και ότι κι εμείς ως κοινό θα ψηφίσουμε με κριτήριο το καλό της ελληνικής ομάδας. Ίδωμεν…